maandag 24 maart 2014

Het slotakkoord

lieve familie, vrienden en alle andere trouwe bloglezers van Wim,

Afgelopen zaterdag, 22 maart, om 05.55 uur heeft mijn "Hero" de strijd tegen non hodgkin verloren..
Wim heeft mij gevraagd een stukje te schrijven wanneer hij dit niet meer zelf zou kunnen doen.

Omdat Wim altijd erg open en eerlijk heeft geschreven over zijn strijd tegen zijn ziekte en zijn gevoel hierbij, wil ik proberen te beschrijven hoe de laatste drie weken van Wim zijn geweest.

De klachten van vermoeidheid en krachtsverlies worden steeds groter. Lopen naar de schuur om een sigaretje te roken wordt steeds moeilijker. Wanneer de zon schijnt, en die heeft wat geschenen, zitten we heerlijk buiten te genieten van de prachtige plek waar we wonen, de rust en nog meer sigaretjes. Heel veel lieve vrienden komen regelmatig een bezoekje brengen waardoor de emoties soms hoog oplopen omdat het met Wim steeds slechter gaat. Maar Wim wil al die tijd niets weten van opgeven, loslaten of wat voor vorm van acceptatie dan ook. Hoe moet je dat ook doen? Dat is een onmenselijke taak die hem en ons erg verdrietig maakt.

Wim wordt nog regelmatig geprikt door de prikdienst om zijn bloed te controleren. Gelukkig komen deze mensen nu lekker bij ons thuis zodat we hiervoor niet meer de deur uit hoeven. Omdat zijn Hb steeds laag was, en dit ook vermoeidheidsklachten veroorzaakt, krijgt Wim nog regelmatig bloed waarvoor we naar het ziekenhuis moeten. Dit zijn lichamelijk zware dagen voor hem. Schimmel in zijn mond verpest zijn zin in eten en is zijn smaak weer anders. Hierdoor leven we al minsten twee weken op cola, pannenkoeken en poffertjes. Vooral pannenkoeken met ijs en slagroom zijn favoriet. Met de pijn is het redelijk en met de bergen morfine en methadon. Slapen is lastig door nare dromen over onder andere dood gaan. Hierdoor is Wim is vaak vroeg wakker en verhuist dan naar de bank waardoor ik gelukkig nog een paar uurtjes goed kan doorslapen. Dormicum biedt later uitkomst waardoor hij gelukkig zonder al te veel dromen goed nachten kan maken. Medicijnen zijn fijn maar

zorgen er ook voor dat hij vaak even uit balans is. De pas gelegde staptegels door de buurman heeft hij dan ook van dichtbij bekeken. Met een stuk van zijn voortand als gevolg. Door krachtsverlies is ook opstaan een probleem. Ik moet Wim steeds meer gaan helpen, wassen, aankleden, lopen en opstaan. Wim vind dit werkelijk verschrikkelijk. Ik gooi een balletje op over een bed in de woonkamer, maar daar wil hij nog niks van weten. Weer een stap achteruit. Door het falen van zijn lever en het oplopen van de leverwaarden wordt Wim ook steeds meer verward. Af en toe heeft hij gekke en rare uitspraken waar we erg om moeten lachen. Hij wordt er erg eerlijk van waardoor
sommige mensen bijnamen voor het leven hebben gekregen en familie het soms moet ontgelden. Gelukkig heeft hij niemand echt beledigd en heb ik al mijn vrienden nog. Wim is erg eigenwijs en deze karaktertrek zorgt voor nog een val. Wim mag eigenlijk van mij niet meer alleen naar de schuur maar doet dit toch. Bij het opstaan valt hij voorover en dit levert hem een snee op boven zijn wenkbrauw waar ik maar zwaluwstaartjes opplak om niet een gapend gat over te houden. Wim vindt
het wel stoer geloof ik. Opnieuw begin ik over een bed in de kamer omdat hij nog meer afvalt en

slecht eet. Kan het nog erger? Hij is al zou mager. Ja, het kan nog erger. Zijn huid is kurkdroog door de prednison en moet ik wel twee keer per dag insmeren. Zijn stuit is rood en ik ben bang dat deze
open zal gaan. Ook zijn buik wordt steeds dikker door het vocht. Dit heet ascites. Dit is niet heel pijnlijk maar wel vervelend omdat de druk in zijn buik steeds hoger wordt. Ademhalen wordt iets bemoeilijkt en recht op zitten steeds lastiger. Ook zijn voeten zijn dik van het vocht wat hij vasthoudt.  
Oude beppe kouzen van de Hema bieden iets uitkomst en steun, waardoor hij gelukkig nog in zijn klompen kan. Eindelijk stemt hij in met een bed en ik bestel gelijk een wc verhoger omdat ik Wim steeds moet helpen om van de pot te komen. Wat ben ik toch blij dat ik verpleegkundige ben. Deze
skills kan ik nu goed gebruiken. Omdat ik dit zelf kan wil ik ook nog geen thuiszorg of andere hulp.
Ook Wim wil liever dat ik hem help. Het valt soms niet mee maar ik kan nog steeds de knop omzetten waardoor ik hem goed kan verzorgen.

Wim zit steeds vaker in zijn eigen "bubbel". De Duitsers en Russen hebben allemaal vals gespeeld op de olympische spelen en ook zal er een derde Wereldoorlog komen. Waar Wim heel duidelijk in is , is dat hij afscheid wil nemen van zijn vader. Zijn vader heeft alzheimer en woont in een verpleeghuis in Utrecht. Na een bezoek aan het ziekenhuis waar hij opnieuw bloed en een echo heeft gekregen
vertrekken we in de Polo naar Utrecht. Ik heb een ambulance voorgesteld maar natuurlijk wil Wim hier niks van weten. De uitslag van de echo komt als een klap voor Wim. In zijn lever zitten nu ook allemaal verkeerde kanker dingen. Ik was al voorbereid omdat ik tijdens de echo al zag dat het niet goed zat. Soms is te veel kennis van zaken niet zo leuk. Drie maanden geleden zat er in zijn lever nog niks. Wat gaat dit snel..ongelofelijk!

Bepakt met kussens en medicijnen zijn we onderweg naar Utrecht waar we gaan logeren bij Wim zijn zus Karin en zwager Ton. Aangekomen is Wim zo ontzettend moe dat hij alleen maar heeft geslapen. Karin en Ton staan hun bed af en moeten op de bank. De volgende dag gaan we met zijn allen naar zijn vader. Wat een emoties. Gelukkig gaat het erg goed en is zijn vader ontzettend vrolijk en zingen we alle Amsterdamse smartlappen die er maar in ons opkomen. Wim is zo ontzettend blij dat hij afscheid heeft kunnen nemen. Het was volgens Wim onbetaalbaar. Wat ben ik blij voor Wim dat dit
toch nog gelukt is. Terug gekomen in Haskerhorne gaat het wel heel hard achteruit. Steeds meer slapen, verwardheid en ongemakken zoals een kapotte stuit, pijnlijke oren en benen volgen elkaar in
een rap tempo op. Zelfs plassen gaat moeilijk en geeft veel onrust. We praten over cremeren en afscheid maar ik weet niet of Wim zich wel echt bewust is van het feit dat het heel snel gaat. Terwijl ik denk dat het eigenlijk allemaal niet meer kan wil Wim hier niets van weten. Hij wil nog een keer bloed, trombocyten en een ascitespunctie om het vocht uit zijn buik te halen. Mijn motto al weken; u vraagt, wij draaien maar wat heb ik een twijfels. Gelukkig kan ik dit onderwerp een beetje afschuiven op onze fantastische huisarts en hij kan Wim er gelukkig van overtuigen dit niet meer te willen. Ik zie dat het Wim pijn doet maar toch stemt hij er mee in. Gelukkig maar.

Na ons bezoek aan Utrecht slaapt Wim op het bed in de woonkamer en ik op de bank. Gezellig.
Omdat Wim dormicum krijgt ademt hij zwaar en kan ik voor geen meter slapen. Bij iedere
verandering of geluidje ben ik wakker. Hierdoor slaap ik al twee nachten niet. Ik vind het zo moeilijk
om Wim zo te zien aftakelen. Dit gun je niemand en vooral je grote liefde niet. Het is om letterlijk misselijk van te worden. Ineens krijg ik een idee, het hele huisje hier vol met medicatie van Wim en besluit ik de derde nacht maar een slaaptablet te gebruiken. Wim vindt het een goed idee. Twee
nachten slaap ik hier goed op, zodat ik overdag Wim nog goed kan verzorgen. Ondertussen heeft Wim het zwaar en ook begint alles bij mij zijn tol te eisen. Wim neemt toch afscheid van vrienden maar aan de andere kant wil hij nog steeds niet accepteren dat het einde naderd. Opnieuw is het avond en mijn vriendinnetjes zijn op bezoek. Wim is heel verward en onrustig en wil steeds uit bed. Wanneer iedereen weg is en Wim eindelijk in bed ligt, dat duurt ongeveer anderhalf uur omdat hij zo traag is met tandenpoetsen etc, denk ik nog lekker te gaan slapen. Opeens breek ik en wil ik niet meer alleen zijn. Eindelijk geef ik aan mezelf toe dat ik kapot ben, moe, op, gebroken en verdrietig. Ik bel Elsbeth mijn vriendinnetje die ook verpleegkundige is en ze komt bij ons. Elsbeth draait een
nachtdienst bij ons zodat ik gewoon in mijn bed kan slapen. Maar dit lukt niet. Het enige wat ik nog kan is huilen, misselijk zijn en vooral niet slapen. Die nacht is Wim erg onrustig en wil weer uit bed om te plassen. Wat ben ik blij dat Elsbeth er is. Samen helpen we Wim naar het toilet maar plassen ho maar. We zijn het er overeens dat Wim waarschijnlijk een retentieblaas heeft. Toch produceert hij nog een beetje en de ergste druk lijkt van zijn blaas. De rest van de nacht verloopt voor Wim wel rustig. ' 's Ochtends bel ik Marieke en Roos om te vragen of ze willen komen. Elsbeth moet weer even naar huis maar wat ben ik blij dat ze er was. Ook Wim zijn zus en zwager bel ik om te vertellen dat ik niet meer kan en dat vooral Wim niet meer kan. Nouja, hij vindt zelf nog van wel maar ik ben van mening dat hij in deze verwarde toestand geen realistische beslissingen meer kan nemen dus ben ik de gene die dit nu moet gaan doen. Ik besluit de huisarts te bellen en gelukkig staat hij binnen een paar minuten op de stoep. In onze rookschuur zit ik te huilen en te praten met Marieke en Roos over wat nu goed is. Het doet zoveel pijn om Wim zo te zien lijden maar om nu definitief de knoop door te hakken is niet zo eenvoudig. De huisarts gaat samen met mij praten met Wim. Ik voel me gesteund in mijn beslissing om te gaan starten met een morfine-en dormicumpompje. Eigenlijk weet ik niet eens
meer of Wim nu echt heeft ingestemd met dit voorstel maar in iedergeval wel dat het goed is dat de
huisarts hem twee injecties geeft waardoor hij minder pijn heeft en lekker gaat slapen.

De huisarts regelt alles met betrekking tot de pompjes en moet zelfs overleggen met de anesthesist ivm het vele medicijn gebruik van Wim. Ook geef ik nog aan dat ik denk dat Wim een retentieblaas heeft. De huisarts vraagt nog aan Wim of hij een catheter wil maar natuurlijk wil Wim dat niet. Door de injecties gaat Wim lekker slapen en wordt hij rustiger omdat de pijn afneemt. Na een aantal uren begint opnieuw de onrust en ik bel de huisarts. Hij komt opnieuw gelijk naar ons toe en geeft Wim nog een keer twee injecties. Helaas voor Wim besluiten we hem nu toch een catheter te geven en wat we al vermoedden was waar. Bijna een liter urine in zijn blaas. Wat zal hij daar een last van hebben gehad. Rond 17 uur komt Joke van de thuiszorg om de twee pompjes te plaatsen. Wim merkt hier niks van en Joke legt ons uit hoe alles in zijn werk gaat. Wim slaapt en ademt zwaar. Dan begint eigenlijk voor ons het wachten. Wat verschrikkelijk maar eindelijk heeft hij even geen pijn meer door de medicijnen. Rond vier uur 's nachts wordt Wim toch weer onrustig, begint wat te praten en begint met zijn handen te zwaaien. Gelijk bel ik naar de thuiszorg en in overleg met de huisarts komen ze om de pompen te verhogen en een bolus te geven. De rust keert weer wat terug en ineens hoor ik een kat miauwen. Het is Bob, onze aanloop kat. Wim heeft de hele week gevraagd of ik Bob nog heb gespot maar steeds was hij er niet en nu ineens staat hij voor de deur. Bob gaat nog even bij Wim kijken. Wat bijzonder. Dan besluit ik om Bob naar buiten te doen en zelf nog maar even een sigaretje te roken. Ik heb hem nog niet aangestoken of Karin die roept mij terug naar binnen. Wim zijn ademhaling is iets anders en we gaan samen bij hem zitten. Ton ligt lekker te slapen en dat laten we maar even zo. Ik pak Wim zijn hand en voel zijn pols die nog prima voelbaar is. Ineens is daar de allerlaatste ademhaling en voel hoe zijn pols langzaam afneemt. En dan is het stil. Geen ademhaling meer waar we de hele nacht naar hebben geluisterd en er is geen pols meer voelbaar. Dit is het dan, nu is het afgelopen. Karin en ik kunnen het niet beseffen en denken nog dat hij straks nog wel weer begint met ademen. Maar natuurlijk weet ik wel beter. En dan ben je ineens dood..en is alles over en
uit. Ik kan het nog steeds niet geloven. Het is beter zo. Rust, geen pijn meer en eindelijk klaar met deze ellendige lange strijd. Lieve lieve lieve Wim ik mis je nu al.

Ginny










22 opmerkingen:

  1. Hallo Ginny, je kent mij niet maar ik ken Wim van lang geleden. Zit met tranen je verhaal te lezen. Deels herkenbaar uit eigen ervaring en deels zó ontroerd door hoe je dit hebt verwoord. Het voelt verschrikkelijk, onwerkelijk, oneerlijk en wat al meer om zoiets mee te maken. Zelf te moeten ondergaan en als naaste te beleven, tegen wil en dank. Ik wens jou en iedereen om jou en jullie heen alle sterkte en steun die je verdient en kunt gebruiken, niet alleen voor nu maar ook voor straks. Hoop voor een mooi en onvergetelijk afscheid zoals jullie dit wensen, dat verdient Wim zeker!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wens je heel veel sterkte....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve lieve Ginny....zoveel te zeggen weinig wat helpt...het is zo ontzettend verschrikkelijk oneerlijk... Sterkte liefde hoop vertrouwen en warmte wil ik je geven om het gemis te gaan proberen te accepteren.. Dikke dikke knuffel Joyce

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Paulina Overdiep25 maart 2014 om 08:59

    Met tranen in mijn ogen dit verhaal gelezen... Heel veel sterkte Ginny

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tranen lopen over mijn gezicht. Sterkte sterkte sterkte lieve Ginny

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ginny, Ik weet niet of je mij nog kent (woonde vroeger op de Woudfennen, vriendinnetje van Jenny) maar wil jou heel veel sterkte toewensen. Wat een gemis om Wim te verliezen. Zo onwerkelijk! Nogmaals heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Tranen vloeien lieve Ginny, meid ik wens jou en jullie allemaal zoveel sterkte.... stil ben ik er van ..xx

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lieve Ginny,
    even geen woorden,.......................ben er stil van.
    Wat heb jij de laatste "loodjes" van Wim mooi beschreven, uit je eigen hart met je eigen gevoel.
    Heel veel sterkte bij het verlies van je grote liefde.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Meintje Walstra.25 maart 2014 om 10:04

    Wat een leed soms kan de dood een uitkomst zijn ook al hou je nog zo veel van elkaar. Sterkte meid voor nu en in de toekomst.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik heb Wim zijn blogs altijd gelezen. Heel veel sterkte Ginny!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat mooi geschreven Ginny! Heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Lianne ter Heide25 maart 2014 om 11:07

    Heel veel sterkte..

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Lieve Ginny.... met tranen lees ik je verhaal.
    Ik heb de laatste tijd zoveel aan je gedacht, ik weet eigenlijk niet goed wat ik tegen je kan zeggen/schrijven. Ik had je zoveel gegund samen met je lieve Wim....
    Ben heel blij dat je zoveel lieve familie en vrienden om je heen hebt.
    Veel sterkte met alles! dikke kus en knuffel van Joanne Oudenampsen

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Stil... heel veel strekte.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Brok yn myn kiel, Ginny, in hiel soad sterkte de kommende tiid, ik hoop dast it in plakje jaan kinst en dyn rust wer fynst, soad respect. .

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Jenny van der Schaaf25 maart 2014 om 14:04

    Met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal! wat oneerlijk en moeilijk moet dit zijn om zoiets vreselijks mee te maken! Niet te bevatten!
    Heel veel Sterkte gewenst!
    Liefs Jenny

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Lieve Ginny....
    Ik ben er stil van.....de tranen lopen over m'n wangen...
    Heel veel sterkte met dit grote verlies...

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Lieve Ginny,

    Mooi geschreven, heftig hoor. Ik wens jou en ook je familie heel, heel veel sterkte.

    Liefs, Marjo

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Heel veel sterkte met dit verlies.. En wat een ontroerend einde met de kat die nog even kwam kijken. Als of het beestje het aanvoelde..

    Erik de Graaf

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Stilte ... leegte .... verdriet .... gemis...
    Heel heel veel sterkte toegewenst met het verlies van je grote liefde!
    We denken aan je. Dikke knuffel en tut, Jelmer, Paula, Fardau en Mayke

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Heel veel sterkte!!

    Hillie Wijngaarden

    BeantwoordenVerwijderen