Achteruitgang

Het is al weer een tijdje dat ik wat geschreven heb. Heb ook niet van die hele prettige dagen, of zeg maar gerust, weken gehad. Mijn rode bloedcellen willen maar niet blijven zitten terwijl ik nergens een bloeding heb of iets dergelijks. Ik heb me gelukkig eerst wat kunnen vermaken met de Winterspelen, maar die zitten er ook al weer op. Wat mij betreft mag het WK al beginnen.

De laatste weken merk ik heel erg dat ik weer verder achteruit ga. Ik krijg er ook allemaal irritante bijwerkingen bij, zoals een schilferende huid en een dikke buis, waar vermoedelijk vocht in zit. Maar de grootste klacht is de achteruitgang in kracht en energie. Ik moet heel erg opletten hoe ik mijn krachten op een dag verdeel. Tenminste, als die te verdelen zijn, want soms voel ik me zo ziek dat ik de hele dag op bed of op de bank lig.

De emoties lopen ook steeds verder op. Hoe moet het straks als ik er niet meer ben, ik kan er erg verdrietig om worden als ik nadenk over hoe andere mensen dan achter moet blijven. Het komt vast goed, maar de familie, kinderen, Ginny en nog vele anderen zullen hier heel veel verdriet van krijgen. Mijn vader heeft Alzheimer. Dat ik van hem geen afscheid kan nemen doet me dubbel zoveel pijn en hoe erg is het wel niet dat je als moeder van bijna tachtig je jongste zoon moet verliezen? Ik zou het zo graag anders willen, maar hoe ik het ook probeer, het voelt steeds meer aan als een strijd die ik aan het verliezen ben......

Vrijdag lig ik weer de hele dag ik het ziekenhuis om Rituximab en rode bloedcellen te krijgen. Lekker even de hele dag slapen en hopelijk blijven de rode bloedcellen nu wat langer in mijn bloed.